θεηδόκος

θεηδόκος, ή (Α)

(για τη Μαρία από τη Βηθανία, αδελφή τής Μάρθας και τού Λαζάρου) η οικοδέσποινα που φιλοξένησε, που δέχθηκε τον θεό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θεη- (βλ. θεο-) + -δόκος (< δέχομαι), πρβλ. ικετα-δόκος, παν-δόκος].